تمایز دادن Suicide Squad (که در سال 2016 تولید شده بود) از The Suicide Squad (که در سال 2021 تولید شده بود) سخت بود ولی الان یک هفته است که به این فکر می کنم که چطور فرق Layers Of Fear (2016) و Layers Of Fear (2023) را به گوگل توضیح دهم؟! این بازی ترسناک روان‌شناختی (2023) نه دنباله ای است و نه باز سازی کامل نسخه اصلی 2016 (با همین نام!). در عوض قسمت اول، نسخه بعدی آن در سال 2019، محتوای قابل دانلود قبلی منتشر شده، و چند داستان قابل پخش جدید را به هم متصل می کند تا هیولایی از وحشت های دستکاری شده بسازد و با استفاده از Unreal Engine 5 واقعی تر از همیشه ما را در با وحشت هایی که در اعماق وجودمان پنهان هستند آشنا کند. با این حال، شکی نیست که این لایه های ترس بهترین و گسترده ترین نسخه از این داستان های آزار دهنده تا به امروز است، این بازی آجیلی است که نمی تواند طعمی بهتر از یک مشت پر بدهد و هیچ یک از آن اجزا ها به اندازه کافی قوی نیستند که به تنهایی جای دیگری را پر کنند و حتی نمیتواند به تنهایی ترسی سطحی ایجاد کند، چه رسد به لایه هایی از آن!
Layers of Fear که به شدت از P.T استادانه هیدئو کوجیما الهام گرفته شده است، ما را در ذهن شکنجه شده مجموعه ای از هنرمندان (یک نقاش، یک بازیگر و یک نویسنده) قرار می دهد و از ما دعوت می کند تا با جست و جو در یادداشت های دست نویس، بریده روزنامه ها و دیگر شواهد از آسیب های گذشته ای که متحمل شده اند یا وارد کرده اند مطلع شویم و پس زمینه های غم انگیز آن ها را کنار هم بچینیم. مطمئناً تمام ترفندها در تلاش ها برای ناآرام شدن طول راه شما به کار می رود. هر قدم در خانه های جن زده آن با صدای رعد و برق ناگهانی و فریادهای دور همراه است، گرافیتی های شوم روی دیوارها، سوسو زدن اشکال تهدید آمیز در سایه ها، و تکه هایی از مبلمانی که در اطراف شما تکان میخورند، انگار که جشنی در کابین Evil Dead است! برخی از ترفند های چشم انداز و واقعاً هوشمندانه در مواقعی به کار می روند (مانند نگاه کردن به یک قاب عکس خالی روی سه پایه برای آشکار کردن دری در دیوار پشت آن). فقط باید هشدار دهم که اولین باری که سر خود را بر می گردانید، یک شوک واقعی به شما دست می دهد! چون هیچ چیز دور از چشم شما بدون تغییر نمی ماند.
با این حال، وقتی برای اولین بار در سال 2016 نسخه اصلی را بازی کردم، متوجه شدم که Layers of Fear این تکنیک های درهم ریختگی هندسی را آنقدر تکرار می کند که بعد از مدتی تا حدی قابل پیش بینی شد، و به سرعت ارزش شوک آن را کاهش داد، و این مشکلی است که نه تنها در این نسخه جدید وجود دارد، بلکه با طولانی تر شدن بازی نیز تشدید می شود. P.T در گذشته توانست با موفقیت بیشتری این تاکتیک های گمراه کننده را به کار گیرد، تا حدی به این دلیل که بازی بسیار کوتاه بود. اما در طول 13 ساعت کمپین ترکیبی لایه های ترس، راه رفتن مداوم در لوپ ها بیشتر شبیه به قدم زدن در نیمه شب در پارک محله است. بازی مدام شما را می ترساند و بعد از مدتی با عادت کردن با شرایط، وحشت واقعی کم رنگ می شود.
یکی دیگر از مشکلات اصلی پیوند دادن وقایع لایه های ترس اصلی با لایه های ترس 2، به منظور ایجاد یک داستان منحصر به فرد، این است که دومی هم ضعیف تر و هم طولانی تر از اولی است. داستان لایه های ترس 2، که وضعیت اسفناک بازیگری را دنبال می کند که در حال کاوش در یک کشتی تفریحی خالی از سکنه است، کمی به فیلم هایی که الهام بخش آن هستند تکیه می کند (صحنه ها و نمادهای فیلم هایی مانند Psycho، The Shining و Seven ). اینکه مجبوریم همه ی این بازی ها را پشت سر هم بازی کنیم مانند تماشای یک فیلم نه چندان جذاب و سپس مستقیماً نگاه کردن قسمت دوم همان فیلم، که احتمالا خسته کننده تر است، و سپس قسمت سوم و …. است.
ایده های روشن
در حالی که به اندازه کافی برای رفع تعادل تنش و رها سازی بازیکن در این لایه های ترس انجام نشده است، پیشرفت ها در بافت ها و نور قطعا قابل توجه هستند. هر داستان دارای صحنه های واقعاً خیره کننده ای است، چه تکه های تیره نور مهتاب که تاریکی را از پنجره های خانه نقاش می شکافد، چه تغییر بی وقفه از رنگ قهوه ای به رنگ آمیزی رنگارنگ در طول سفر جن زده بازیگر از طریق کشتی لایه های ترس 2. حتی جزئیات دقیق را می توان روی بوم نقاش مشاهده کرد و به طور کلی سطح بالاتری از رئالیسم در دنیای اطراف شما وجود دارد.
این سیستم روشنایی بهبود یافته فقط پر باری بیشتری را به محیط نمی آورد. این تأثیر مستقیمی بر نحوه تعامل شما با آن از طریق چراغ قوه جدید دارد، که کارهای متفاوتی به جز باز کردن درها و جستجو در کشو ها برای یافتن تکه های کاغذ را برای شما محیا می کند. در داستان نقاش، پرتو این چراغ قوه جدید می تواند به سمت پژواک های شبح واری که در محیط اطراف شما یافت می شود، گرفته شود تا اشیاء پنهان را آشکار کند، در حالی که در ماجراجویی بازیگر می تواند به مانکن ها تابیده شود تا آن ها با هل دادن جعبه ها یا پرتاب کردن خود روی نرده ها، مسیرها را باز کنند. . مورد دوم منظره وهم آوری است، زیرا این آدمک ها در یک سبک استاپ موشن حرکت می کنند که غیرطبیعی به نظر می رسد.
مهمتر از آن، چراغ قوه همچنین می تواند برای بیهوش کردن دشمنان Stalker که گهگاه در هر یک از دو داستان اصلی با آنها مواجه می شوید، استفاده شود. پیش از این، تنها گزینه شما فرار از این تعقیب کنندگان بود که ، اگر خیلی کند بودید منجر به شکست فوری و راه اندازی مجدد از Check Point تان می شد. اکنون می توانید با پرتاب کردن پرتو های آن، کمی فضای برای تنفس برای خود بخرید، پیشرفت های Stalker ها را موقتاً متوقف کنید تا به شما زمان بدهید تا خروجی منطقه را شناسایی کنید یا شاید به سرعت اتاق های مجاور را برای یافتن وسایل مخفی جستجو کنید. این امکان جدید، آزمون و خطا را به شدت کاهش می دهد، اما همچنین تعادل قدرت را کمی بیش از حد در جهت بازیکن منحرف می کند (چراغ قوه سریع شارژ می شود و به طرز شگفت انگیزی دور نگه داشتن این دشمنان را آسان می کند) با این سلاح جدید میتوانید Stalker های بیچاره را تحقیر کنید تا جایی که به جای وحشت بیشتر عامل سرگرمی هستند!
اشتباهات
لایه های ترس با گره زدن مصائب دردناک نقاش و بازیگر بازی های قبلی، داستان نویسنده را معرفی می کند که درون و بیرون از دو روایت اصلی در هم تنیده شده است. نویسنده ناشناس در یک فانوس دریایی دورافتاده در حال نوشتن کتابی در مورد نقاش است، اما او شیاطین شخصی خود را دارد که باید با آنها رو به رو شود و باید با اتفاقات توهم آمیزی مشابه به آنچه که بر دو شخصیت اصلی دیگر تحمیل شده است مبارزه کند. این داستان فرعی جدید هیچ کاری برای ارتقای فرمول ترس اجباری ایجاد شده در جاهای دیگر انجام نمی دهد، اما به عنوان بافت همبند عمل می کند تا این دو داستان را به هم پیوند دهد، و نگاهی به سرنوشت ضد قهرمان اصلی مجموعه، بر اساس تعداد انگشت شماری از انتخاب های شما در طول مسیر و اینکه به کدام پایان می رسید، ارائه می دهد.
در واقع در این لایه های ترس، داستان های زیادی وجود دارد که می توان از میان آنها عبور کرد، از جمله کمپین های کوچک اختیاری که حول دختر و همسر نقاش می چرخند، بنابراین مایه شرمساری است که بسیاری از دیالوگ های تازه ضبط شده برای نامه ها و یادداشت های بی شمار با آن ها مواجه می شوید به طرز ناخوشایندی ارائه می شوند، دارای خطاهای گرامری هستند، با متن روی صفحه مطابقت ندارد، یا هر دو. با توجه به اینکه Candyman’s Tony Todd تا حد زیادی به عنوان صدای پررونق کارگردان در داستان بازیگر باقی مانده است، ناامید کننده است که بسیاری از این اجراهای مکمل جدید با همان میزان کامل بودن و به زیبایی ارائه نشده اند.
لایه های ترس مجموعه ای از سفرهای جوی و غالباً سورئال را در روان های متلاشی شده برخی از هنرمندانی که به شدت شکنجه روحی شده اند، ارائه می کند. این سفر ها به لطف Unreal Engine 5 چشم نواز تر شده اند، و اضافه شدن چراغ قوه راه های جالب جدیدی را برای تعامل با محیط اطراف و کاهش ناامیدی ناشی از برخوردهای استالکر ها که قبلاً در بازی های اصلی متحمل شده بودند، ارائه می کند. با این حال، تاکتیک های حیله انگیز ترساندن هنوز هم به وضوح مشاهده می شوند و این ترس های قابل پیش بینی ساعت ها قبل از اینکه به پایان هر یک از موضوعات اصلی داستان برسید، کهنه می شوند.
